Kaptina 3. O Zot.

Dita 4. E hënë, 1 Mars 2004

Të gjithë thojnë se mirë është me ja nisë sendeve të hanën, e sidomos në fillim të muajit. U zgjova dhe u gëzova tepër që Volvo-në e kam të parkum para shtëpisë e aty s'ka kllampa. Hangrëm mëngjes, pimë çaj, u bomë gati, dhe i pimë cigaret e fundit sepse dojshim me shfrytëzu këtë rast me e lanë këtë shprehi ndër më të këqijat.

NISJA

Të veshun tamam si amatorë u nisëm.  Ranacat në shpindë (14kg unë, 15kg Mervyn edhe 19kg Leigh).  Së pari zbritëm shkallëve për ta gjetë shtegun, u nënshkruam në librin e armatës dhe e kaluam lumin Bhote Kosi ku patjetër do të lundroj në të ardhmen.

Më brengoste pak Leigh, sepse nuk kishte vështirësi vetëm në të folur, por edhe në logjikë. Pos asaj nuk ishte fare i pregaditun fizikisht e plus kësaj e kishte ranacin më të rëndë me turli sende që ja kishte paketu nana.

Dita qe e përsosur, me diel, tash lumin në të majtë e kishim 'Sun Kosi' dhe ngjiteshim ngadalë. Shtegu ishte me dhe, e te naltzet ishin të bëra me gurë nga llokallcat. Ca të nalta, ca të ulëta, por prap-se-prap të vështira.  Mbas nja 1 ore të ngjitme tenaltze u nxemë aq shumë, sa që u ndalëm t'i heqim duksat,

pantollët e gjata, unë besa edhe dorëzat.  Shumë ngadalë shkoi kjo procedurë, sidomos për Leigh, sa që familja holandeze e cila akoma nuk i kishte përfundu çajat kur ne u nisëm, na kalun.

Pse me rrejtë, m'erdh inat shumë me m'tejkalu dy pjesëtarë të moshës së mesme edhe dy vasha (edhepse njena prej vashave këtë punë e kishte hobi).  Si ja ndreqëm Leigh-ut torbën (se s'kish hajr prej tij), u nisëm edhe unë nisa me e forsiratë tempon e shpejtë.

BITISJA

I pamë holandezët në largësi edhe unë s'u rrahatova deri sa i kalum bash kur ata kishin qenë duke pushu pak.  Posa i kalum edhe ata u nisën pas nesh. Në këtë çast Mervyn e mori timonin, unë isha pas, dhe Leigh në vend të tretë. Ishte shumë bukur, lumi dukej poshtë së paku 150m, në brigje gurët e mëdhenj me tonelata, mali gati pingul, drunjë përmbi ne, barishte, dielli që të nxente dhe posa erdh faza më e vështirë e ngjitjes deri atëherë. Më e vështira sepse zgjati shumë të them nja 5 minuta ngjitje me shkallë të ngushta dhe mjaft pingule.

Taman erdha në shteg të rrafshët ku mund të relaksoheshim duke hecur qetë. Mervyn e kisha përpara, dhe e ndiva Leigh se si ia doli edhe shkallës së fundit.  Ishim mjaft të rraskapitur kur Leigh thirri: "Mervyn can we stop?".

Në atë çast u ktheva ta shiqoj Leigh-un, por në vend se ta shoh atë, ia pashë vetëm duart se si i shpejtuan teposhtë malit.  Leigh bërtiti "Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa" por edhe ajo u shua. Kishte ra poshtë malit prej 75-80 gradësh, tepër pingul, e nuk kishte as drunjë që ta ndalin.  I vetmi vend ku mund të ndalej ishte në gurt e lumit.  Nuk shifej fare dhe lumi shuante çdo zhurmë tjetër.

Mervyn-i e kapi kokën se e pa vëllaun duke rra në vdekje.  Leigh edhe po të ishte ndalë dikund, nuk kishte se kush të shkonte ta bjerë naltë. Tepër pjerrët. E njeriu s'mundet me u mbajtë shumë gjatë, dikur të lëshojnë duart. Fshati ishte 45 minuta larg (masi teposhtze).

Unë dhe holandezja me përvojë u nisëm për në fshat prap se prap, për të thirrë ndihmë satelitore, helikopteristike, çfare do.  Duke zbritë holdandezja vazhdoi për fshat e unë e pashë se mund të zbres te lumi dhe t'i afrohem përmes bregut. Pritsha, mos kurgjo, me pa shumë gjak.

Por, qe një pjesë 10 metërshe me ujëvarë ku nuk mund të kaloja kurqysh. Gurët ishin shumë të rrëshqitshëm, sa e qitsha kamën, m'rrëshqitke fiju. Desh kpucat, provo n't'katërtat, kurqysh s'e hajke, veq e shifsha qysh po m'hyn kama n'mes tri-katër gurve e t'm'thehët. Ndoshta kom mujt me rreziku më shumë, nuk e di, por çdo gjë kishte qenë rrezik i madh. Mbas gjysë ore mendimi, logjikimi, u dorëzova dhe u nisa te naltë ta ngushëlloj Mervyn-in.

Kur mbriva naltë, udhëprijësi tibetan i holandezëve disi, nuk di si, kishte zbritë malit dhe i ndihmonte Leigh të hypë ngadalë.  Kur erdhën deri diku, e bomë një zingjir prej njerzish, unë në rrafsh (mbrriva I fundit :-), baba holandez u mbajke në shall të cilin e mbajsha unë, Mervyn-i edhe holandezi poashtu ishin të lidhun me një shall tjetër, veq kur ja pashë ftyrën e Leigh, i gjallë. Erdh në rrafsh.

Lene që i gjallë, por as kurgjo të thyme.  I gërvishtun gjithkah edhe gojën përplot dhe, por s'ish gajle kjo.  Bash aty ku bregu bohej 90 shkallë, disi ishte kapë në dy barishte, dhe ishte mbajtë deri sa tibetani e ka ngrehë pak më lartë, aty ku ka mundë që së paku ta qesë peshën në këmbë.

Të tronditur, por të lumtur përstepërmi, u kthyem në fshat. Porositëm Coca-Cola edhe cigare. Nuk folshim hiq, nja një orë s'kemi folë send, secili duke e ripërjetu në kokë çka ka ndodhë. Dikur ja nisëm me qeshë e me qeshë, s'ndaleshim hiq, e shaj njeni-tjetrin, e të tonat. Ishim të gëzum.

Vendosëm të kthehemi në Londër.

HAMENDJA

Mbas gjith kësaj, krejt çka dojshim me bo ishte me fjetë. Kur u zgjova Mervyn po hyn në dhomë dhe po thotë:

M: Vërshim, why don't you still continue on your own?

V:  On my own? You must be fucking crazy.

M: Look, if Leigh wasn't disabled and didn't need someone to change the ticket for him, to take him to the airport, check him in, and all the rest of it, I'd also be here, but he needs my help. There's always someone doing the trek you're doing, so you can team up with others.

V:  I don't know Merv, the thought hadn't crossed my mind, and now you've only given me a problem. Now that I think about it, I'm very scared.

M: Well, think about it, but don't under any circumstances feel obliged to come back to London.  I may even stay myself and do the Helembu Trek, meet you half way.

V:  OK, I'll think about it, but I think I'm catching the bus with you tomorrow.

PATRICK AND JO

Patrick and Jo, çift ky nga Ipswich ishin duke udhtu qe një vit e gjysë nëpër Azi. Pak tepër për hesap temin, veq nejse, secili i din punt e veta.  I tregum se çka ka ndodhë, dhe Jo-së i hupi ftyra krejt.  Edhe ata po e bojshin Langtang Trek, sikur ne, dhe mu mbush mendja që të nisem vetëm (me ta). E dijsha që me frikën duhet me u ballafaqu sa më shpejtë, dhe se vetëm ditën e parë do ta kem të vështirë.

Nuk fjeta fare mirë.

Kaptina 4. Frikë, frikë dhe vetëm frikë

Dita 5. E martë, 2 Mars 2004

U zgjova herët, shumë herët, por e shfrytëzova rastin t'ju siguroj së paku ulëset në autobus dy shokëve. I përcolla dhe mbeta sikur Agimi dhe Zana kur e kanë humbë rrugën.

UDHËPRIJËSI

Vendosa të shkoj në Gosaikund Trek, por nuk kishte asnjë turist që nisej për andej. Mu desht të kërkoj udhëprijës i cili do të ma tregonte shtegun e saktë. I ofroja 400 rupi (rreth 3 funta) në ditë, plus haja dhe fjetja, se aq shkojshin çmimet. Gjinja i lypshin kah $10, që m'vijke inat me i dhanë, se as s'kishin me bajtë ranac, as kurgjo.  Për qat çmim i vetmi që u lajmru ishte një djalë 10 vjeqar, me sandalle, i cili kurrë s'kishte qenë në Gosaikund.  Tipi erdh me sandalle, e Gosaikundi është shumë pjesë e ftoftë, ku hiq më larg se 2 javë përpara një franqeze ishte ngri.

NISJA 2

I prita Patrick dhe Jo dhe u nisëm për në Langtang Trek. Për mos t'ju pengu shumë, hecsha 20 metra mbas tyne. Patrick kishte lexu për një shteg tjetër prej atij që morrëm dje, dhe ishe bukur më i lehtë. Problemi i vetëm ishte se mos e ka marrë lumi i vrrullshëm urën prej cungu. Fatmirësisht cungu ishte aty, por gjithë kohën unë isha nën frikë se mos po rrëzohem, me ç'rast edhe ngritja probabilitetin për tu rrëzu.

JOE DHE ROLLAND

Hyp te naltë 300 metra, zhdryp mandej 200, gjithë kohën kështu. kurqysh s'mu dukke që po mbrijmë te caku i parë. U killava plotësisht, gjithë kohën tuj i thanë vetës "Shumë vështirë, shumë vështirë, po kthehna, po kthehna".  Mbas 2 orësh mbrrimë te një ujëvarë 100 metërshe që e ushqente Sun Kosin. Aty ishte një shtëpi drasash e një farmeri i cili shiste çaj. U ndalëm me pi dhe në atë moment erdhën dy amerikanë, Joe dhe Rolland.  U njoftum edhe folshim sende t'lehta.

V:  So, which part of the States are you from?

J:  I'm actually Canadian.

V:  I can never tell the difference.

J:  Most people can't, but I'll give you a hint, we're generally better looking.

V:  You gave me no chance though, wearing that Coca-Cola shirt.

J:  Oh this was an accident. There's a lot of Americans passing themselves to the Nepalese as Canadians, in case they're Maoists who'll give them hell.

AKOMA HECJE

Mbas një pjese tepër të vështirë të hecjes edhe nja 1 orë e gjysë tjetër, ku e mallkojsha vetën që jom ku jom, e që kom marrë qaq shumë sende, mbërrimë në Bamboo Lodge (1920m) ku do t'hajshim drekë. S'kisha apetit e hangra diçka veq hajt sa me thanë, ve po m'duket. Joe dhe Rolland (i cili e kishte shkrujtë nacionalitetin: Texas), ishin veq aty. Bomë hala muhabet dhe ata prap u nisën para nesh. Kur Jo diçka nisi me u anku prej barkut.

BARKU

Hec pak, Jo lypke me u ndalë se s'mujke me hecë. Patrick kujtojke që e ka prej naltësisë mbidetare, e cila dihet që s'të kaplon kur je përfundi 2400m. Unë, por s'guxojsha me folë se m'vijke keq, dojsha me thanë që e ka koktel prej mishit që e ka hangër 1 ditë përpara (e n'Nepal s'bon me hangër mish nëse s'je i Nepalit) edhe prej tregimit të Leigh.  Krejt teposhtze te naltze, mbrrimë diqysh në Langtang View Lodge (2100m) mbas nja 2 orësh. Ranaci veq ma kish nalë krejt qarkullimin e gjakut në durë, plus duhesha me pritë me ton atë ranac në shpinë (kërkoj ndjesë që s'po e di fjalën shqipe për ranac).

Këtu Jo vendosi me bo kakiqkën, por në proces e sipër i rranë syzat e diellët në quqavc. I nxurr dhe i lau në kru.  Erdhëm te disa tenaltze t'poshtra, por non-stop me pauza.  Së paku këtu kishte majmuna me lesh të përhimtë dhe fytyrë futë të zezë që ma hekshin mërzinë.  Dikur Patriku e morri edhe ranacin e Jo me ja lehtësu asaj por badihava.  Dikur unë ja morra ranacin e Jo kishe me ndihmu, por na-a, livritshim ngadalë plus që u killava u bona lesh.  I kishim edhe 5km me hecë e terri sa vinte e afrohej.

KOHA PËR TË VENDOSË

Ose po kthehemi ose po vazhdojmë, por terri s'bon assesi me na nxanë se një rrugë e humbun, një hap i gabimshëm, ja bjen dikah poshtë, ja ngrihesh natën. Kurgjo s'po shkon si duhet, dhe unë po mendoj që jom baksuzi pse njerzit rreth meje po pësojnë.

Patriku vendosi të kthehet poshtë sepse konstatoi se Jo-në po e mundon naltësia. Unë ofrova të kthehem me ta (me gjysmë goje) por shyqyr zotit s'më ndigjun. Mbas 5 minutash mbrriva në Rimche (2540m) ku kishte vend për të fjetë, ora 17:45.  Sikur ta kishim ditë, kishin mujtë me vazhdu me mu deri aty e jo me u kthy, por kjo është telashja e trekingut, kurrë nuk e din edhe sa ka deri dikun.

KOHA PËR TË VENDOSË 2

Aty më priti një gru me plot fëmijë, e cila ma ofroi dhomën për 10 rupi, ose 7.5p. Ish n'zorr për biznis.  U mendohsha se a me shku a jo deri në Lama Hotel ku Joe dhe Rolland e disha se do të flejnë. Terr u bojke edhe gjysmë ore.

V: How far to Lama Hotel?

Gruja: One hour.

V: How is the terrain?

Gruja: First up up up, very steep, then down down down.

Vendosa me u nisë, se s'ma merrke mendja me u nisë vetëm të nesërmen në pjesë ku naltësia mbidetare vetëm e vetëm po rritet. Prej keqardhjes që s'po rri e hoqa ranacin për me nxerrë kuletën dhe ja dhash grusë 10 rupi.

Sa më shpejtë që mujsha hecsha, vende vende edhe ngajsha veq për me mbrri në Lama.  Stresin dhe frikën e territ i pata n'maksimum, por dikur mbrriva.   Lypsha kësollën ku ishin kanadezi dhe ameri, ishin në të fundit, por s'kish gajle se isha me "t'njofshëm".

PAK PËR LAMA HOTEL (2430m)

Vend mjaft i madh, me nja 20 kësolla, por krejt turistat kishin shku në Lama Lodge. Dhoma ishte 50 rupi (3.8 funta) dhe hangra noodles se Dal Bhatit s'mujsha synin me ja pa mo.  Aty ishin edhe dy holandezë të ri, një angleze së paku 65 vjeqe dhe një më së shumti 20 vjeqe që po punonin në Tibet me shoqata bamirëse. Me to ishte edhe një Zvicrane 40 vjeqe dikun. Ishte edhe një djalë ma i marrshëm se unë nga dojqllandi po m'duket i cili s'bojke zo.

Joe më pyti për Jo dhe Patrick.  I tregova. Mandej ra muhabeti qysh është rrxu njeni prej shtegut e ka shpëtu. Unë ju tregova që unë kam qenë shoku i tij edhe ju tregova pikë e për pe se si ka ndodhë. Ky tregim më boni yll të natës dhe më boni shokë. Kush kish me thanë a?

E pyta Joe se a bon me ju bashkangjitë, tha që s'ka problem.

Lezet qysh isha bo qullë me u ulë rreth zjarrit. Krejt gëzimin e kisha që kisha mbërri dhe që jam nxehtë.  Tuj i hangër noodles një macë lokale s'm'lijke rahat.

V:  I don't like cats.

R:  Yes, a cat lives with you and not the other way round, that's why most people prefer dogs.

V:  Yes, that may be so but I don't like them as they have no interest except their interest (por s'pata qare pa i dhanë macës pak noodles t'mija se s'mu qkoqke)

R:  See, you're doing pretty well, giving it some of your noodles.

V:  I'm only doing so because I'm being watched by all you guys.

U rahatova n'dhomë, edhe shkova me bo kakën në quqavc. Këmbët edhe ashtu të lodhuna mu stërlodhën, por fjeta mirë.

vazhdo